| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Sur mia naskoteroMi naskiĝis en ĉi parto landa,sur la bela Ebenaĵo Granda. Ĉi nask-urbo kvazaŭ plenas por mi de l' vart-kanto min lulinta dormi, kvankam longe sonis for la rava: "Majskarabo, majskarabo flava". Infanet' mi estis ĉe l' foriro, kaj revenas nun plenkreska viro. Ho, de tiam pasis dudek jaroj kun la ŝarĝ' de ĝojoj kaj amaroj. Dudek jaroj! — tempo flugilhava! "Majskarabo, majskarabo flava." Kie vi, malnovaj ludkunuloj? Mi nur solan trafu per l' okuloj! Venu do, iamaj knab-najbaroj, mi forgesu, ke dudek kvin jaroj min surŝultras kun virzorgo grava. "Majskarabo, majskarabo flava." Kiel branĉ-al-branĉe flugas birdo, vagas mia pens' en vigla flirto: ĉiun karan lokon por memoroj ĝi vizitas, kiel ĉirkaŭ floroj ŝvebas la abelo mielraba... "Majskarabo, majskarabo flava." Infaneto, infanet' denove, jen mi rajdas salikfajfil-blove kan-ĉevalon, kiu dancpetolas. Al la puto nun, ĝi trinki volas. Mi trinkigis... hop, ĉevalo brava! ,,Majskarabo, majskarabo flava." La vespera sonorilo sonas, mi ĉevalon lacan lace spronas, hejmeniras. Min al sin' brakumas vartistin' kaj la lulkanton zumas. Aŭdas mi en duondormo rava: "Majskarabo, majskarabo flava". |